N.rezaei1362

«والله که شهر بی­تو مرا حبس می­شود                             آوارگی به کوه و بیابانم آرزوست»

هیچ­گاه خاطره روز­های با­­هم­بودن را از یاد نمی­برم … لحظاتی کوتاه اما به یاد­ماندنی. لحظاتی که از حس غریب و دلکش من به او خبر می­داد. در جمع بودم اما خود را تنها با او حس می­کردم. نگاهم، لبخندم و حرف­هایم فقط به خاطر او بود. خود را اسیر زندان او کرده بودم و آرزو توقف زمان را داشتم.

افسوس! که ثانیه­های با­هم­بودن به تندی سپری می­شد و فراق دوباره حاصل!

دوری من از او در نگاه­ها و دیدار­ها بود؛ روح و افکارم با یادش آرام می­گرفت و شیشه­ی عمرم با یادش پُر می­شد و دقایقم با یادش می­چرخید. تلخی این جدایی را به امید دیدار دوباره به جان می­خریدم و با شیرینی اوقات با­هم­بودن سپری می­کردم. اما این آشنایی و در کنار هم­بودن هم­چنان که انتظارش را داشتم همیشگی نبود و دست تقدیر روزگار بینمان فاصله انداخت…

خاطره آخرین روزی که دیدمش را با زمزمه­ ی حرف­ها­یش و آخرین نگاهش را با پلک ­نزدن چشم­ها­یم از یاد نخواهم برد. حال این تنها سوز درون من نیست… اندوهم این است که زین پس همچون گلی که از بوته جدایش کرده­اند پژمرده خواهم شد و شبنم با سردی لحظاتم بر گل­برگ­های صورتم نمودار می­شود. با این وجود خود را دلداری خواهم داد آن دیدار، دیدار آخر نخواهد بود …

«وَ اسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ وَ إِنَّها لَكَبِيرَةٌ إِلاَّ عَلَى الْخاشِعِينَ».

با نامت آغاز می­کنم با نام تو که بخشنده و مهربانی، حمد و سپاس مخصوص ذات توست، ای پرورش ­دهنده عالمیان. تو که رحمانیتت را از هیچ­کس دریغ نمی­داری و مقربانت را مخلَص خود می­گردانی. ای پادشاه هستی می­خواهم تنها عبد تو باشم اما ملوکان ذهنم بی­شمارند و مانع استعانتم می­شوند. معبودم! می­خواهم از ره کوتاه و سهل الوصول بگذرم تا به تو برسم اما بیراهه­ ها فراوانند و دل ­فریب ….

ای یکتای بی­ همتا! خود را «لم ­یلد و لم­ یولد» خواندی اما مال و فرزندانمان را زینت حیات دانستی و بازدارنده از یادت. ای سبحان! در مقابلت قامت خم می­کنم اما دل هنوز خم نشده و سر­سپرده بزرگی امیال …

ای بلند مرتبه! سر بر آستانت می­نهم اما گویی این افتادگی از عظمتت نمی­باشد بلکه از منیت­ های خود به ستوه آمده ­ام که دیگر قدرت برخاستنم نیست. ای توّاب! چون دست پرورندگی ­­ات را هیچ­گاه از کسی دریغ نمی­ داری این بار نیز دستم را در واپسین لحظات می­گیری و از دیو درونم می ­رهانی. به یاریت سرراست می­کنم و حمدت را می­گویم و به حق بهترین بنده و پیغامبرت قَسمت می­دهم که مرا به حال خود وا­مگذار!

3. پرهیز از یاوه‌گویی‌

یکی از شاخص های انقلابی بودن پرهیز از یاوه گویی است.

انقلابی نسبت به یاوه­گویی­ ها تأثرنشان می­دهد و از آنان پرهیز می­کند و الا ازهمان مسخره­کنندگان خواهد بود. « وَ قَدْ نَزَّلَ عَلَيْكُمْ فِي الْكِتابِ أَنْ إِذا سَمِعْتُمْ آياتِ اللَّهِ يُكْفَرُ بِها وَ يُسْتَهْزَأُ بِها فَلا تَقْعُدُوا مَعَهُمْ حَتَّى يَخُوضُوا في‏ حَديثٍ غَيْرِهِ إِنَّكُمْ إِذاً مِثْلُهُمْ إِنَّ اللَّهَ جامِعُ الْمُنافِقينَ وَ الْكافِرينَ في‏ جَهَنَّمَ جَميعاً؛ (سوره نساء، آیه 140). و البتّه [خدا] در كتاب [قرآن‏] بر شما نازل كرده كه: هر گاه شنيديد آيات خدا مورد انكار و ريشخند قرار مى‏گيرد، با آنان منشينيد تا به سخنى غير از آن درآيند، چرا كه در اين صورت شما هم مثل آنان خواهيد بود. خداوند، منافقان و كافران را همگى در دوزخ گرد خواهد آورد.

«يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا الَّذينَ اتَّخَذُوا دينَكُمْ هُزُواً وَ لَعِباً مِنَ الَّذينَ أُوتُوا الْكِتابَ مِنْ قَبْلِكُمْ وَ الْكُفَّارَ أَوْلِياءَ وَ اتَّقُوا اللَّهَ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنينَ * وَ إِذا نادَيْتُمْ إِلَى الصَّلاةِ اتَّخَذُوها هُزُواً وَ لَعِباً ذلِكَ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لا يَعْقِلُونَ * قُلْ يا أَهْلَ الْكِتابِ هَلْ تَنْقِمُونَ مِنَّا إِلاَّ أَنْ آمَنَّا بِاللَّهِ وَ ما أُنْزِلَ إِلَيْنا وَ ما أُنْزِلَ مِنْ قَبْلُ وَ أَنَّ أَكْثَرَكُمْ فاسِقُون». (سوره مائده، آیه 57 ـ 59). اى كسانى كه ايمان آورده ‏ايد، كسانى را كه دين شما را به ريشخند و بازى گرفته‏اند [چه‏] از كسانى كه پيش از شما به آنان كتاب داده شده و [چه از] كافران، دوستان [خود] مگيريد، و اگر ايمان داريد از خدا پروا داريد * و هنگامى كه [به وسيله اذان، مردم را] به نماز مى‏خوانيد، آن را به مسخره و بازى مى‏گيرند، زيرا آنان مردمى‏اند كه نمى‏انديشند * بگو: «اى اهل كتاب، آيا جز اين بر ما عيب مى‏گيريد كه ما به خدا و به آنچه به سوى ما نازل شده، و به آنچه پيش از اين فرود آمده است ايمان آورده ‏ايم، و اينكه بيشتر شما فاسقيد؟»).

2.  هدفگیری آرمان‌های انقلاب و همت بلند برای رسیدن به آنها
بعضی سعی می‌کنند جامعه و جوان‌های ما را دچار ناامیدی کنند. بگویند آقا فایده ندارد! نمی‌شود! نمی‌رسیم! … این است که هرگز منصرف نشویم از رسیدن به آن اهداف بلند و آرمان‌های بلند. تسلیم نشویم در مقابل فشارها.

2 ـ 1: وحدت

یکی از این آرمان‌ها یگانگی امت است. مهمترين شرط وحدت و يگانگى وجود رابطه مشتركى ميان افراد و گروه‏هاى آن است، و رابطه وحدت اسلامى كتاب خدا و رهبرى اسلامى است.

نگاهى به عقب و به روزگار جاهليت، بر ما مكشوف مى‏دارد كه چگونه و چرا اعراب نتوانستند ـ على رغم مؤمن بودن به وحدت و لزوم حياتى آن براى ايشان ـ به اين وحدت برسند، تا آن زمان كه رسالت به ايشان رسيد و با آن به يگانگى دست يافتند.

چون وحدت امرى اصولى است، ناگزير بايد در امت گروهى مراقب آن و عملى شدن آن به وسيله امت باشند و از آن دفاع كنند، تا ريسمانى كه افراد امت را به يكديگر پيوند مى‏دهد و يگانگى در ميان آنان به وجود مى‏آورد، سست نشود.

وحدت اصولى چيزى است كه خدا آن را مبارك مى‏كند، و خدا وحدت امت را بدون خضوع آن نسبت به ارزش‌هاى الاهى مبارك نمى‏كند، چه او در روز قيامت مؤمنانى را كه به ارزش‌هاى او خاضع نباشند از يكديگر جدا مى‏كند، در صورتى كه مؤمنان را در منزلت واحد قرار مى‏دهد. (مدرسی، 1377، ج1، ص581).

2 ـ 2: عدالت

یک انقلابی باید عدالت­خواه و ظلم‌ستیز باشد و با انواع و اقسام فساد مبارزه کند. (سایت تسنیم نیوز). در آیه 8 سوره مائده خداوند می‌فرماید: هميشه با عدالت رفتار كنيد كه عدالت به تقوا نزديكتر است: «يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا كُونُوا قَوَّامِينَ لِلَّهِ شُهَداءَ بِالْقِسْطِ وَ لا يَجْرِمَنَّكُمْ شَنَآنُ قَوْمٍ عَلى‏ أَلاَّ تَعْدِلُوا اعْدِلُوا هُوَ أَقْرَبُ لِلتَّقْوى‏ وَ اتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ خَبِيرٌ بِما تَعْمَلُونَ».
 از نظر اسلام عدالت يك آرمان مقدس و با ارزشى است كه مسلمانان، هم به صورت فردى و هم به صورت جمعى و در تمام ارتباط‌ها و پيوندهاى خود بايد آن را عملى سازند و حتى درباره دشمنان خود نيز عدالت را رعايت كنند و جامعه‏اى براساس عدل و قسط به وجود آورند. (جعفری، 1376، ج2، ص 586 و ج3، ص88).
2 ـ3: رسيدن به رشد و سعادت
«وَ قالَ الَّذِي آمَنَ يا قَوْمِ اتَّبِعُونِ أَهْدِكُمْ سَبِيلَ الرَّشادِ * يا قَوْمِ إِنَّما هذِهِ الْحَياةُ الدُّنْيا مَتاعٌ وَ إِنَّ الْآخِرَةَ هِيَ دارُ الْقَرارِ»؛ (سوره غافر، آیه38 و 39). و آن كس كه ايمان آورده بود گفت: «اى قوم من، مرا پيروى كنيد تا شما را به راه درست هدايت كنم * اى قوم من، اين زندگى دنيا تنها كالايى [ناچيز] است، و در حقيقت، آن آخرت است كه سراى پايدار است.
رسيدن به رشد و سعادت آرمان همه انسان‏هاست كه مستكبران از اين آرمان سوء استفاده مى‏كنند و مؤمنان بايد از اين نياز فطرى، به شكل درست استفاده كنند. ايمان به ناپايدارى دنيا و پايدارى قيامت، زمينه‏ ى سعادت و رشد است. (قرائتی، 1383، ج10، ص256).