نماز
«وَ اسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ وَ إِنَّها لَكَبِيرَةٌ إِلاَّ عَلَى الْخاشِعِينَ».
با نامت آغاز میکنم با نام تو که بخشنده و مهربانی، حمد و سپاس مخصوص ذات توست، ای پرورش دهنده عالمیان. تو که رحمانیتت را از هیچکس دریغ نمیداری و مقربانت را مخلَص خود میگردانی. ای پادشاه هستی میخواهم تنها عبد تو باشم اما ملوکان ذهنم بیشمارند و مانع استعانتم میشوند. معبودم! میخواهم از ره کوتاه و سهل الوصول بگذرم تا به تو برسم اما بیراهه ها فراوانند و دل فریب ….
ای یکتای بی همتا! خود را «لم یلد و لم یولد» خواندی اما مال و فرزندانمان را زینت حیات دانستی و بازدارنده از یادت. ای سبحان! در مقابلت قامت خم میکنم اما دل هنوز خم نشده و سرسپرده بزرگی امیال …
ای بلند مرتبه! سر بر آستانت مینهم اما گویی این افتادگی از عظمتت نمیباشد بلکه از منیت های خود به ستوه آمده ام که دیگر قدرت برخاستنم نیست. ای توّاب! چون دست پرورندگی ات را هیچگاه از کسی دریغ نمی داری این بار نیز دستم را در واپسین لحظات میگیری و از دیو درونم می رهانی. به یاریت سرراست میکنم و حمدت را میگویم و به حق بهترین بنده و پیغامبرت قَسمت میدهم که مرا به حال خود وامگذار!
